Eriocalony stały się bardziej powszechne w naszych zbiornikach, ponieważ ich wymagania co do wzrostu zostały lepiej zrozumiane. Miękka woda (<2 dKH) w połączeniu z podłożami aktywnymi i odpowiednimi poziomami CO2 przy podłożu sprawia, że rośliny te, stały się raczej łatwe w uprawie.
Łatwe w uprawie odmiany, takie jak Eriocaulon Vietnam, mogą rosnąć nawet przy niższych poziomach światła i CO2, podczas gdy trudniejsze, takie jak Eriocaulon Quingulangulare, radzą sobie znacznie lepiej przy wyższych. Wszystkie rośliny z tego gatunku rewelacyjnie reagują na nawożenie kapsułkami umieszczonymi pod korzeniami.
Gdy starsze liście rozpuszczają się szybciej niż roślina jest w stanie wytworzyć nowe a system korzeniowy nie jest wyraźnie rozwinięty (korzenie powinny być jasno białe i twarde, a nie szare i miękkie) to dwie wyraźne oznaki, że roślina nie rośnie dobrze.
Solidne rośliny mają również sztywne niż miękkie liście, a układ liści jest bardziej schludny a nie nierówny. W przypadku tych roślin, system korzeniowy jest zazwyczaj dłuższy niż liście samej rośliny.
ROZMNAŻANIE GATUNKÓW ERIOCAULON
Istnieją dwie metody wegetatywnego rozmnażania uprawianych w wodzie Eriocaulonów (bez przechodzenia przez cykl kwitnienia).
-
ODDZIELANIE KORONY OD NATURALNIE PODZIELONEJ ROŚLINY MATECZNEJ
Wiele gatunków Eriocaulon naturalnie wytwarza młode sadzonki/pędy boczne podczas swojego wzrostu. W niektórych przypadkach młode sadzonki są produkowane gdy roślina przechodzi przez okres stresu lub niestabilności, takie jak zmiana warunków lub przesadzenie rośliny. Gdy wiele młodych sadzonek jest produkowanych na raz, może to prowadzić do sytuacji przerośnięcia, co skutkuje zniszczeniem kępy jako całości, dlatego lepiej jest oddzielić rośliny, gdy rośliny potomne osiągną odpowiedni rozmiar.
W przypadku roślin, które w naturalny sposób wytwarzają pędy boczne, ważna jest możliwość identyfikacji i oddzielania całych roślin bez nadmiernego ich uszkadzania.
Eriocaulonom wyrastają nowe liście na zewnątrz centralnej korony, będzie wyglądać to, jakby wszystkie liście wyrosły z jednego punktu. W przypadku roślin, które wypuszczają sadzonki, będzie wyglądać tak, jakby liście wyrosły z różnych części rośliny. Odpowiednim momentem na podzielenie rośliny to moment, w którym korony wyraźnie odróżniają się od głównej wiązki. Każda odrębna korona może zostać oddzielona jako nowa roślina. Utrzymanie integralności każdej korony, możliwość oddzielenia ich w stanie nieuszkodzonym, zapewnia wyższe wskaźniki przeżywalności dla każdej rośliny.
Aby oddzielić rośliny, możesz delikatnie rozerwać je pęsetą. W przypadku niektórych gatunków, które są małe i delikatne (np. Centrolepis Drummondiana, który tak naprawdę nie jest Eriocaulonem, w dalszym ciągu błędnie nazywanym Australia Red), łatwiej jest użyć ostrza do oddzielenia korony i strefy korzeni. W przypadku Eriocaulon Quinguangulare korony można łatwo oddzielić ręcznie.
Po oddzieleniu, można je sadzić jako pojedyncze rośliny. Dodaj kapsułkę nawozową do kępy korzeni podczas sadzenia, jeśli chcesz przyśpieszyć wzrost. Pamiętaj, aby przeznaczyć odpowiednią ilość miejsca na rozwój każdej rośliny.
2. RĘCZNE ROZŁUPYWANIE DOJRZAŁEJ ROŚLINY
Niektóre gatunki Eriocaulon nie wytwarzają łatwo sadzonek, innym naturalny podział zajmie dużo czasu. W takich przypadkach ręczne podzielenie korony jest odpowiednim sposobem na szybkie uzyskanie większej ilości roślin. Proces ten jest stresujący dla rośliny, dlatego musi być w dobrej formie, aby odnieść sukces. Dobry rozmiar do podzielenia Eriocaulonów ma miejsce wtedy, gdy młode sadzonki są co najmniej o połowę mniejsze od dorosłej rośliny.
W przypadku Eriocaulon Ratanagiricum dorosły rozmiar wynosi około 4do 6cm, więc można podzielić roślinę do wielkości 2cm i więcej.
Krok 1 to podzielenie rośliny matecznej przez środek ostrym nożem. Cięcie nożem zapobiega zgniataniu liści. Jest to bardzo łatwe, należy wykonać cięcie przez środek rośliny. W niektórych przypadkach łatwiejsze może być cięcie w górę od obszaru korzenia niż w dół przez liście.
Po podziale sadzi się obie połówki. Jednak może wtedy wystąpić jedna z dwóch rzeczy.
1 – z połowy rośliny wyrasta pojedyncza nowa korona od miejsca cięcia, która łączy się ze starszą połową korony, stając się pojedynczą dorosła rośliną.
2 – Z przeciętej połowy wyrasta wiele sadzonek a to z czasem prowadzi do zbyt gęstego obsadzenia, więc w tym scenariuszu po pewnym czasie roślina musiałaby zostać ponownie wyrywana z korzeniami, aby oddzielić resztę sadzonek.
KWITNIENIE I CYKLE ŻYCIOWE
Niektóre Eriocaulony nie kwitną regularnie pod wodą (Eriocaulon Ratanagiricum, Quinguangulare, Cuspidatum, Shiga, Sieboldianum). Inne mogą kwitnąć rzadko bez znaczącego wpływu na wzrost i nadal wytwarzają pędy boczne. Jednak niektóre gatunki kwitną pod wodą na znak końcowego cyklu życiowego (Eriocaulon Polaris, Cinerium). Takie gatunki należy podzielić przed końcem ich cyklu, aby zapewnić stałą dostawę nowych sadzonek.
Kiedy u rośliny pojawiają się pałeczki, niektóre gatunki wkładają całą energię we wzrost kwiatów i przestają wytwarzać liście. Wyciąganie kwiatów zatrzyma ten proces i pozwoli skierować energię do ponownego wzrostu liści. Jednak w przypadku niektórych gatunków Eriocaulon, u których następuje koniec okresu kwitnienia, nawet wyrywanie kwiatów nie powstrzyma rośliny przed obumarciem.
W przypadku Eriocaulonów, takich jak Eriocaulon Polaris i Goias, młode sadzonki mogą wyrosnąć z łodygi kwiatowej.
Dzieje się tak również w przypadku Eriocalon Cinerim, jeśli łodygi kwiatowe mogą przekroczyć linię wody. Takie sadzonki można zbierać bezpośrednio z kwiatów i sadzić do podłoża.
Stabilne warunki w zbiorniku i niższe temperatury generalnie zniechęcają do przedwczesnego kwitnienia.
